Jane Toppan

Jane Toppan: In 1901, toen leden van de familie Davis de een na de ander stierven, realiseerden ze zich niet dat de boosdoener Jane Toppan was, die werkte voor de meest respectabele mensen in de high society van Boston. Ze weten niets van haar bewogen verleden, van de moeder die tragisch stierf toen ze nog een kind was, van haar vader die zo krankzinnig was geworden dat hij zijn oogleden aan elkaar naaide of van zijn talrijke zelfmoordpogingen tijdens de adolescentie. Hoe zit het met haar ziekelijke fascinatie voor autopsies die haar superieuren opmerkten tijdens het volgen van lessen om verpleegster te worden in Cambridge, MA. In minder dan 6 weken stierven 4 mensen, tot het punt dat de autoriteiten besloten om de overblijfselen van een van de slachtoffers, Mary Gibbs, te analyseren. Ze werd vergiftigd door enorme doses morfine en atropine, maar Jane Toppan is al gevlucht. Ze werd gearresteerd in Amherst, New Hampshire, in oktober 1901, nadat ze een andere persoon had vermoord. Ze bekent 11 moorden naast de 4 leden van de familie Davis, maar vertrouwt haar advocaat toe dat het werkelijke totaal 31 slachtoffers is. Ze werd voor gek verklaard en werd onder de hoedevan een psychiatrische boerderij geplaatst, waar ze in 1938 op 84-jarige leeftijd stierf.

  Jeugd: 

Ze groeide op in Lowell, Massachusetts in een arm gezin met een verleden van geestesziekte. In 1863 plaatste haar vader haar en haar zuster in een weeshuis in Boston, waar zij als dienstbodes aan andere gezinnen zouden worden gegeven (het systeem van de contractarbeiders). Ze werd al snel opgenomen door Ann Toppan die haar, hoewel ze haar nooit officieel adopteerde, haar familienaam gaf. In de loop der jaren groeide zij op met een bitter gevoel tegenover haar adoptiemoeder, die de kinderen mishandelde, en haar geadopteerde zuster, Elizabeth, die door het gezin werd gekoesterd. Niettemin bleef zij bij hen wonen lang nadat zij in 1874 officieel uit de dienst was ontslagen. 

Moorden:

 In 1885 begon Toppan aan een opleiding tot verpleegster in het ziekenhuis van Cambridge in Massachusetts. Tijdens haar jaren als assistente gebruikte zij haar patiënten als proefkonijnen voor experimenten met morfine en atropine; zij veranderde de voorgeschreven doses om te zien wat het zou doen met hun zenuwstelsel. Zij bracht veel tijd alleen met deze patiënten door, maakte valse diagrammen en gaf hen medicijnen van bewusteloosheid tot bewusteloosheid en kroop zelfs bij hen in bed. Het is niet bekend of er seksuele activiteit plaatsvond toen haar slachtoffers in deze fase waren, maar toen haar na haar arrestatie werd gevraagd, zei Jane Toppan dat zij patiënten seksueel liet stuiptrekken in de buurt van hun dood, dat zij weer tot leven kwam en dan weer doodging1. Toppan diende een drugsmengsel toe aan de patiënten die zij als slachtoffers had gekozen, ging bij hen in bed liggen en hield hen dicht tegen haar lichaam terwijl ze stierven1. Dit is zeer zeldzaam voor vrouwelijke seriemoordenaars, die meestal doden voor financieel gewin en niet voor seksuele sensatie. Zij werd niettemin aanbevolen voor het prestigieuze Massachusetts General Hospital in 1889; daar maakte zij meer slachtoffers, maar werd spoedig ontslagen wegens roekeloos voorschrijven van opiaten. Daarna begon zij een carrière als privé-verpleegster, die floreerde ondanks klachten over diefstal. Ze begon haar reeks vergiftigingen in 1895 met het doden van haar eigenaars. In 1899, doodde ze haar geadopteerde zus Elizabeth met een dosis strychnine. 

In 1901 trok Jane Toppan in bij de bejaarde Alden Davis en zijn gezin in de Cataumet om voor hem te zorgen na de dood van zijn vrouw (die Jane Toppan zelf had vermoord). Binnen enkele weken vermoordde ze Davis en twee van zijn dochters. Daarna ging zij terug naar haar geboortestad en zocht een onderkomen bij Elizabeths echtgenoot (haar geadopteerde zuster die zij reeds had vermoord), waarbij zij ook hem vergiftigde om haar aanwezigheid aan zijn bed te rechtvaardigen. Ze vergiftigde zichzelf om zijn sympathie te winnen. De list werkte niet, en hij gooide haar eruit. Naar aanleiding hiervan hebben de overlevende leden van de familie Davis een toxicologische test laten uitvoeren op Alden Davis' jongste dochter. Uit het rapport bleek dat ze was vergiftigd, dus gingen de lokale autoriteiten naar de politie om Jane Toppan te laten arresteren. Op 26 oktober 1901, werd ze gearresteerd voor moord. In 1902, had ze 11 moorden bekend. Op 23 juni werd zij in het gerechtshof van Barnstable onschuldig bevonden op grond van krankzinnigheid en levenslang opgenomen in het Taunton Mental Hospital tot haar dood op 29 oktober 1938. Kort na het proces publiceerde een krant van William Randolph Hearts, de New York Journal, wat de bekentenis van Toppan aan haar advocaten zou zijn, dat zij meer dan 31 mensen had vermoord, en dat zij wilde dat de jury haar krankzinnig zou verklaren, zodat zij een kans zou maken op vrijlating. Of dit Toppan's ware bedoeling was of niet, is niet bekend, maar zij bleef desondanks de rest van haar leven in een psychiatrisch ziekenhuis.

  fictieve portretten:

 Toppan inspireerde losjes het personage van de seriemoordende verpleegster, Ada, in het korte verhaal "De engel des doods" van Linné Lharsson, gepubliceerd door Ska in 2014. Net als Toppan, experimenteert Ada met de effecten van atropine en adrenaline op haar slachtoffers. De psychologie van criminele perversiteit wordt hier onderzocht. Toppan wordt vaak gezien als de inspiratie voor 'The Incomparable Bessie Denker', een personage in William March's roman The Bad Seed, die door Maxwell Anderson werd omgezet in een succesvol toneelstuk en film. Net als Toppan, was Denker een serievergiftiger die al op jonge leeftijd begon te moorden. In de onafhankelijke film American Nightmare (2002), geschreven en geregisseerd door John Keyes, speelt actrice Debbie Rochon een moordenares genaamd "Jane Toppan" die erin slaagt om in de loop van de film verschillende personages op verschillende manieren te vermoorden. Haar personage is ook werkzaam als verpleegster, zoals aan het begin van de film wordt vermeld. Dit personage is geïnspireerd op de echte Jane Toppan, maar haar moordmethode wijkt volledig af en de film is geen biografie.