The Axemen Of New Orleans

Axemen of New Orleans: Onbekende moordenaar verantwoordelijk voor 7 tot 11 moorden, tussen juni 1918 en oktober 1919. Een aantal van zijn slachtoffers zijn Italiaanse kruideniers, een poging tot racket door de maffia wordt al lang vermoed, wat onwaarschijnlijk lijkt. Een verdachte, Josef Mumfre, werd in december 1920 vermoord door de weduwe van de laatste van de slachtoffers. Vreemd genoeg waren seriemoorden met bijlen in die tijd erg populair in de Verenigde Staten, met twee (of 3?) Andere onbekende moordenaars die actief waren in Alabama (1919-1923, 15 slachtoffers), in Texas en in Louisiana (1911).-1912, 49 slachtoffers.

Context: 

Zoals de bijnaam van de moordenaar aangeeft, werden de slachtoffers meestal aangevallen met een bijl, die vaak van de slachtoffers zelf was. In de meeste gevallen werd een paneel op een achterdeur van een huis verwijderd met een beitel, die samen met het paneel op de vloer bij de deur werd achtergelaten. De indringer viel vervolgens een of meer van de bewoners aan met een bijl of scheermes. De misdrijven waren niet ingegeven door roof en de aanvaller heeft nooit iets uit de huizen van de slachtoffers meegenomen. De meeste slachtoffers van Axeman waren Italiaanse immigranten of Italiaans-Amerikanen, waardoor velen denken dat de misdaden etnisch gemotiveerd waren. Veel media brachten dit aspect van de misdaden tot de verbeelding en suggereerden zelfs de betrokkenheid van de maffia, ondanks het gebrek aan bewijs. Sommige misdaadanalisten hebben gesuggereerd dat de moorden seksueel gerelateerd waren en dat de moordenaar een sadist kan zijn geweest die specifiek op zoek was naar vrouwelijke slachtoffers. Criminologen Colin en Damon Wilson speculeren dat de Bijlman alleen mannelijke slachtoffers doodde als zij zich bemoeiden met zijn pogingen vrouwen te vermoorden, ondersteund door gevallen waarin de vrouw van het huishouden werd vermoord maar niet de man. Een minder plausibele theorie is dat de moordenaar de moorden pleegde om jazzmuziek te promoten, gesuggereerd door een brief die aan de moordenaar wordt toegeschreven en waarin hij verklaart dat hij het leven zou sparen van degenen die jazz in hun huizen speelden. De man met de bijl werd niet gepakt of geïdentificeerd, en zijn misdaad eindigde even mysterieus als het begon. De identiteit van de moordenaar is tot op de dag van vandaag onbekend, hoewel er verschillende mogelijke identificaties zijn voorgesteld die niet allemaal even plausibel zijn. Op 13 maart 1919 verscheen in de kranten een brief die beweerde van de Axeman te zijn, waarin stond dat hij in de nacht van 19 maart om 12.15 uur opnieuw zou moorden, maar de bewoners van een zaal waar een jazzband speelde zou sparen. Die nacht zat elke danszaal in New Orleans vol en speelden professionele en amateurbands jazz op feesten in honderden huizen in de stad. Er waren geen moorden die nacht. 

 Hel, 13 maart 1919 Geschatte dodelijke afloop: 

Ze hebben me nooit gepakt en dat zullen ze ook nooit doen. Zij hebben mij nooit gezien, want ik ben onzichtbaar, als de ether die jullie aarde omgeeft. Ik ben geen mens, maar een geest en een demon van de heetste hel. Ik ben wat jullie Orleanians en jullie idiote politie de Bijlman noemen. 

Wanneer ik het nodig acht, zal ik meer slachtoffers komen opeisen. Alleen ik weet wie ze zullen zijn. Ik laat alleen mijn bebloede bijl achter, bevlekt met het bloed en de hersenen van degene die ik stuurde om me gezelschap te houden. Als u wilt, kunt u de politie zeggen dat ze me niet moeten lastigvallen. Natuurlijk, ik ben een redelijk mens. Ik neem geen aanstoot aan de manier waarop zij hun onderzoeken in het verleden hebben uitgevoerd. In feite zijn ze zo volslagen dom geweest dat ze niet alleen mij amuseren, maar ook Zijne Satanische Majesteit, Francis Josef, enz. Maar zeg hen op te passen. Laat ze niet proberen uit te vinden wat ik ben, want ze hadden beter nooit geboren kunnen worden dan de toorn van de Axeman over zich af te roepen. Ik denk niet dat zo'n waarschuwing nodig is, want ik ben er zeker van dat de politie mij altijd zal mijden, zoals zij ook in het verleden heeft gedaan. Zij zijn wijs en weten van alle kwaad af te blijven. Jullie Orleanians zien me ongetwijfeld als een vreselijke moordenaar, wat ik ook ben, maar ik kan nog veel erger zijn als ik dat zou willen. Als ik zou willen, zou ik elke nacht naar uw stad kunnen gaan. Ik kan naar believen duizenden van uw beste burgers doden, want ik heb een nauwe band met de Engel des Doods. Nu, om precies te zijn, om 12:15 p.m. ET komende dinsdagnacht, zal ik New Orleans passeren. In mijn oneindige genade, ga ik je een klein voorstel doen. Hier is het: ik hou erg veel van jazzmuziek, en ik zweer bij alle duivels in de onderwereld dat iedereen die een jazzband in volle gang heeft op het tijdstip dat ik net noemde, gespaard zal blijven. Als iedereen een jazz band heeft, nou, goed voor je. Een ding is zeker, sommige van uw mensen die geen lawaai maken op die specifieke dinsdagavond (als die er zijn) zullen de bijl krijgen. Omdat ik het koud heb en verlang naar de warmte van mijn geboorteland Tartarus, en het tijd wordt dat ik jullie aardse verblijf verlaat, zal ik mijn betoog staken. In de hoop dat u dit publiceert, dat het u goed moge gaan, was, ben en zal ik de slechtste geest zijn die ooit heeft bestaan, in feite of in fantasie. -The Axeman

verdachten: 

Criminele schrijver Colin Wilson speculeert dat de Axeman Joseph Momfre zou kunnen zijn, een man die in december 1920 in Los Angeles werd doodgeschoten door de weduwe van Mike Pepitone, het laatst bekende slachtoffer van de As. De theorie van Wilson is uitgebreid herhaald in andere boeken en websites over echte misdaad. Echter, de echte criminele schrijver Michael Newton doorzocht New Orleans en Los Angeles in openbare, politie- en rechtbankdossiers, evenals krantenarchieven, en vond geen bewijs dat een man genaamd "Joseph Momfre." "(of een soortgelijke naam) is geweest aangevallen. of vermoord in Los Angeles.Evenmin kon Newton enige informatie vinden dat mevrouw Pepitone (in sommige bronnen geïdentificeerd als Esther Albano, en in andere eenvoudig als een "vrouw die beweerde de weduwe van Pepitone te zijn") was gearresteerd, berecht of veroordeeld voor een dergelijk misdrijf, of inderdaad in Californië. Newton merkt op dat "Momfre" geen ongebruikelijke achternaam was in New Orleans ten tijde van de misdaden. 

Het lijkt erop dat er in New Orleans inderdaad een persoon was met de naam Joseph Momfre of Mumfre die een criminele achtergrond had en in verband kon worden gebracht met de georganiseerde misdaad; de lokale gegevens voor de periode zijn echter niet volledig genoeg om dit te bevestigen of om de persoon positief te identificeren. Wilsons verklaring is een stadslegende en er is nu niet meer bewijs over de identiteit van de moordenaar dan er was ten tijde van de misdaden.Twee van de vermeende "vroege" slachtoffers van de Asmogendheden, een Italiaans echtpaar genaamd Schiambra, werden in de vroege uurtjes van 16 mei 1912 doodgeschoten door een indringer in hun huis in Lower Ninth Ward. De mannelijke Schiambra overleefde terwijl zijn vrouw dood is. In krantenberichten wordt de hoofdverdachte meer dan eens genoemd als "Momfre". Hoewel radicaal anders dan de gebruikelijke Axeman-modus operandi, als Joseph Momfre inderdaad de Axeman was, waren de Schiabras misschien wel de eerste slachtoffers van de toekomstige seriemoordenaar. Volgens de academicus Richard Warner was de hoofdverdachte van de misdaden Frank "Doc" Mumphrey (1875-1921), die het pseudoniem Léon Joseph Monfre / Manfre gebruikte.

Slachtoffers:

1) Joseph Maggio , een Italiaanse kruidenier, en zijn vrouw Catherine werden op 23 mei 1918 aangevallen, terwijl zij naast elkaar sliepen in hun huis op de hoek van Upperline en Magnolia Streets, waar zij een bar en kruidenierswinkel runden. De moordenaar brak in het huis in en sneed de keel van het echtpaar door met een scheermes. Toen hij vertrok, sloeg hij hun hoofden in met een bijl, mogelijk om de ware doodsoorzaak te verbergen. Joseph overleefde de aanval, maar stierf binnen enkele minuten nadat hij ontdekt was door zijn broers, Jake en Andrew. In de flat vonden de wetshandhavers bebloede kleren van de moordenaar, die zich klaarblijkelijk had omgekleed voordat hij wegvluchtte. De politie heeft het pand niet volledig doorzocht nadat de lichamen waren verwijderd, maar later werd het bebloede scheermes gevonden op het gazon van een nabijgelegen pand. De politie sloot beroving als motief voor de aanvallen uit, aangezien het geld en de kostbaarheden die in het zicht waren achtergelaten, niet door de indringer waren gestolen. Het scheermes dat gebruikt werd om het echtpaar te doden behoorde toe aan Andrew Maggio, de broer van de overledene die een kapperszaak had in Camp Street. Zijn werknemer, Esteban Torres, vertelde de politie dat Maggio het scheermes twee dagen voor de moord uit zijn winkel had gehaald, waarbij hij uitlegde dat hij een inkeping in het mesje wilde slijpen. Maggio, die in de flat naast de woning van zijn broer woonde, ontdekte de dood van zijn broer en schoonzuster ongeveer twee uur na de gruwelijke aanvallen, toen hij vreemd gekreun door de muur hoorde. Maggio gaf zijn onvermogen om het lawaai van de vroege ochtendaanvallen te horen de schuld aan zijn beschonken toestand, aangezien hij na een nacht feesten thuis was gekomen voordat hij naar de marine vertrok; de politie was echter verbaasd dat hij de indringer niet hoorde toen hij zich een weg naar binnen baande. Andrew Maggio werd de hoofdverdachte van het misdrijf, maar werd vrijgelaten nadat de onderzoekers zijn verklaring niet konden ontkrachten, evenmin als zijn verklaring over een onbekende man die gezien was in de buurt van het huis voorafgaand aan de moorden. 

 2) Catherine Maggio was de vrouw van Joseph Maggio. Haar keel was zo diep doorgesneden dat haar hoofd bijna van haar schouders was gescheiden. In tegenstelling tot Jozef overleefde Catherine de aanval niet lang of helemaal niet, en stierf voordat de broers van haar man hen vonden. 

 3) Louis Besumer en zijn maîtresse Harriet Lowe werden in de vroege ochtend van 27 juni 1918 aangevallen in de achterkamer van zijn kruidenierswinkel op de hoek van de straten Dorgenois en Laharpe. Besumer werd met een bijl boven zijn rechterslaap geslagen, met een mogelijke schedelbreuk tot gevolg. Lowe raakte gewond aan zijn linkeroor en werd bewusteloos aangetroffen toen de politie ter plaatse kwam. Het echtpaar werd op de ochtend van de aanval kort na 7 uur ontdekt door John Zanca, een chauffeur van een bakkerskar die naar de winkel was gekomen om een routine-levering te doen. Zanca vond Besumer en Lowe in een plas van hun eigen bloed, beiden bloedend uit het hoofd. De bijl, die aan Besumer zelf had toebehoord, werd in de badkamer van de flat gevonden. Besumer vertelde later aan de politie dat hij sliep toen hij met de bijl werd geslagen. Vrijwel onmiddellijk arresteerde de politie mogelijke verdachte Lewis Oubicon, een toen 41-jarige Afro-Amerikaanse man die een week voor de aanslagen in de winkel van Besumer had gewerkt. Er was geen bewijs voor de schuld van de man, maar de politie arresteerde hem toch, omdat Oubicon tegenstrijdige verklaringen had afgelegd over zijn verblijfplaats op de ochtend van de aanslag. Kort na de moordpoging verklaarde Lowe dat zij zich herinnerde door een mulat te zijn aangevallen, maar haar verklaring werd door de politie verworpen omdat zij gedesillusioneerd was. Overval zou de enige mogelijke verklaring voor de aanvallen zijn, maar er werden geen geld of kostbaarheden uit de woning van het echtpaar meegenomen. Oubicon werd later vrijgelaten omdat de politie niet genoeg bewijs kon verzamelen om hem voor de misdaden verantwoordelijk te houden. De media-aandacht richtte zich al snel op Besumer zelf, toen een reeks brieven, geschreven in het Duits, Russisch en Jiddisch, werden ontdekt in een kist in het huis van de man. De politie verdacht Besumer ervan een Duitse spion te zijn en regeringsambtenaren begonnen een volledig onderzoek naar zijn mogelijke spionage. Weken later, nadat zij het bewustzijn had verloren, vertelde Harriet Lowe de politie dat zij geloofde dat Besumer in feite een Duitse spion was, hetgeen leidde tot zijn onmiddellijke arrestatie. Twee dagen later werd Besumer vrijgelaten en werden twee hogere rechercheurs in de zaak gedegradeerd wegens onaanvaardbaar politiewerk. Besumer werd in augustus 1918 opnieuw gearresteerd, nadat Harriet Lowe, die in het Charity Hospital op sterven lag na een mislukte operatie, beweerde dat hij het was die haar meer dan een maand eerder met zijn bijl had aangevallen. Hij werd beschuldigd van moord en zat negen maanden in de gevangenis voordat hij op 1 mei 1919 werd vrijgesproken, na een beraadslaging van de jury van tien minuten. 

4) Harriet Lowe werd aangevallen terwijl ze in bed lag met Louis Besumer. Zoals eerder vermeld, werd Lowe boven haar linkeroor gesneden en bewusteloos aangetroffen op de plaats van het misdrijf voordat ze met spoed naar het Charity Hospital werd gebracht. Lowe werd het middelpunt van een mediacircus omdat zij voortdurend schandalige en vaak onware verklaringen aflegde over zowel de aanslagen als het karakter van Louis Besumer, waarvan sommige in de vorige beschrijving zijn beschreven. De Times-Picayune sensatieerde Lowe en haar vrijmoedigheid toen bleek dat zij niet Besumer's vrouw was, maar zijn minnares. Een bron in het Charity Hospital ontdekte het schandaal, toen Besumer vroeg om te worden doorverwezen naar de kamer van "mevrouw Harriet Lowe", en onvermijdelijk de toegang werd geweigerd omdat geen enkele vrouw met die naam patiënte was. Besumer's wettige echtgenote arriveerde uit Cincinnati in de dagen onmiddellijk na de ontdekking, waardoor het voortdurende drama nog verder oplaaide. Lowe trok ook de aandacht van de media doordat hij herhaaldelijk verklaringen aflegde waarin hij zijn afkeer van het hoofd van de politie van New Orleans tot uitdrukking bracht, en niet bereid was gehoor te geven aan politieverhoren. Nadat de waarheid over haar burgerlijke staat aan het licht was gekomen, verklaarde Lowe aan verslaggevers van de Times-Picayune dat zij de politie niet langer zou bijstaan in hun onderzoek, omdat zij vermoedde dat het Commissaris Mooney was die als eerste de pers over het schandaal had ingelicht.  Ondanks het schandaal en haar waanvoorstellingen dat Besumer een Duitse spion was, keerde Lowe weken na de aanslag terug naar het huis dat zij deelde met Besumer. Eén kant van haar gezicht was gedeeltelijk verlamd door de ernst van de aanval. Lowe stierf op 5 augustus 1918, slechts twee dagen nadat artsen een operatie hadden uitgevoerd om haar gedeeltelijk verlamde gezicht te herstellen. Vlak voor haar dood vertelde Lowe de autoriteiten dat zij vermoedde dat het Louis Besumer was die haar had aangevallen. 

 5) Anna Schneider werd in de vroege uren van de avond van 5 augustus 1918 aangevallen. Acht maanden zwanger, werd de 28-jarige vrouw uit Elmira Street wakker en zag een donkere figuur over haar heen staan en werd herhaaldelijk in het gezicht geslagen. Haar hoofdhuid was opengesneden en haar gezicht zat helemaal onder het bloed. Mevrouw Schneider werd na middernacht ontdekt door haar man, Ed Schneider, die laat thuis was gekomen van zijn werk. Schneider zei dat ze zich niets herinnerde van de aanval en dat ze twee dagen na het incident beviel van een gezonde dochter. Haar man vertelde de politie dat er niets uit het huis was gestolen, behalve zes of zeven dollar in zijn portemonnee. De ramen en deuren van de flat leken niet te zijn opengebroken en de autoriteiten concludeerden dat de vrouw hoogstwaarschijnlijk was aangevallen met een lamp die op een nabijgelegen tafel stond. James Gleason, die volgens de politie een ex-gevangene was, werd gearresteerd kort nadat Schneider was gevonden. Gleason werd later vrijgelaten wegens een volledig gebrek aan bewijs en verklaarde dat hij aanvankelijk voor de autoriteiten was gevlucht omdat hij zo vaak was gearresteerd. Hoofdonderzoekers begonnen publiekelijk te speculeren dat de aanval verband hield met eerdere incidenten waarbij Besumer en Maggio betrokken waren. 

6) Joseph Romano was een oude man die bij zijn twee nichten, Pauline en Mary Bruno, woonde. Op 10 augustus 1918 werden Pauline en Mary wakker door het geluid van commotie in de aangrenzende kamer waar hun oom verbleef. Toen zij de kamer binnenkwamen, ontdekten de zusters dat hun oom een zware slag op het hoofd had gekregen, met twee open wonden als gevolg. De aanvaller was op de vlucht toen ze aankwamen, maar de meisjes konden zien dat het een donkere, gedrongen man was met een donker pak en een slappe hoed. Romano, hoewel ernstig gewond, kon naar de ambulance lopen toen die arriveerde, maar overleed twee dagen later aan een ernstig hoofdletsel. Het huis werd geplunderd, maar er werden geen spullen van Romano gestolen. De autoriteiten vonden een bebloede bijl in de achtertuin en ontdekten dat een paneel op de achterdeur was gebeiteld. De moord op Romano veroorzaakte een extreme chaos in de stad, waar de inwoners voortdurend bang waren voor een man met een bijl. De politie ontving een groot aantal meldingen waarin burgers beweerden een bijlman te hebben gezien die op de loer lag in de wijken van New Orleans. Sommige mannen belden zelfs om te melden dat ze bijlen in hun achtertuin hadden gevonden. John Dantonio, een gepensioneerde Italiaanse detective, legde in het openbaar verklaringen af waarin hij speculeerde dat de man die de Axe Man-moorden pleegde, dezelfde man was die in 1911 verschillende mensen had vermoord. De gepensioneerde detective noemde overeenkomsten in de manier waarop de twee moorden werden gepleegd, wat suggereert dat ze door dezelfde persoon zijn gepleegd. Dantonio beschreef de mogelijke moordenaar als een persoon met een dubbele persoonlijkheid die zonder motief doodde. Dit type individu, zei Dantonio, kan hoogstwaarschijnlijk een normale, gezagsgetrouwe burger zijn geweest die vaak werd overmand door een overweldigend verlangen om te doden. Hij beschreef de moordenaar als een levensechte "Dr. Jekyl en Mr. Hyde." 

 7) Charles Cortimiglia was een Italiaanse immigrant die met zijn vrouw Rosie en dochtertje Mary woonde op de hoek van Jefferson Avenue en Second Street in Gretna, Louisiana, een voorstad van New Orleans aan de overkant van de Mississippi. In de nacht van 10 maart 1919 werd geschreeuw gehoord vanuit het huis van Cortimiglia. Kruidenier Iorlando Jordano haastte zich naar de overkant om het te onderzoeken. Bij aankomst stelde Jordano vast dat Charles Cortimiglia, zijn vrouw en hun dochter allen waren aangevallen door de onbekende indringer. Rosie stond in de deuropening met een ernstige hoofdwond, terwijl ze haar dode dochter vasthield. Charles lag op de grond, hevig bloedend. Het echtpaar werd met spoed naar het Charity Hospital gebracht, waar werd ontdekt dat beiden schedelbreuken hadden opgelopen. Er werd niets uit het huis gestolen, maar een paneel van de achterdeur was afgehakt en een bebloede bijl werd gevonden op de veranda achter het huis. Charles werd twee dagen later vrijgelaten, terwijl zijn vrouw onder de hoede van artsen bleef. Eenmaal volledig bij bewustzijn, beweerde Rosie dat Iorlando Jordano en zijn 18-jarige zoon, Frank, verantwoordelijk waren voor de aanvallen. Iorlando, een 69-jarige man, was in te slechte gezondheid om de misdaden te hebben gepleegd. Frank Jordano, meer dan 1.80 meter lang en meer dan 200 pond wegend, zou te groot zijn geweest om door het achterdeurpaneel te passen. Charles Cortimiglia ontkende de beschuldigingen van zijn vrouw ten stelligste, maar de politie arresteerde de twee niettemin en beschuldigde hen van de moord. De mannen zouden later veroordeeld worden. Frank werd veroordeeld tot de strop en zijn vader tot levenslang. Charles Cortimiglia scheidde van zijn vrouw na het proces. Bijna een jaar later maakte Rosie bekend dat zij de twee vals beschuldigd had uit jaloezie en wrok. Haar verklaring was het enige bewijs tegen de Jordano's, en ze werden kort daarna vrijgelaten. 

8) Rosie Cortimiglia was de vrouw van immigrant-arbeider Charles Cortimiglia. Zij werd samen met haar man aangevallen op 10 maart 1919, terwijl ze sliep met haar baby in haar armen. Ze werd ernstig verwond door de man met de bijl, maar overleefde het incident. 

 9) Mary Cortimiglia was de twee jaar oude dochter van Charles en Rosie Cortimiglia. Zij werd gedood terwijl zij in de armen van haar moeder lag te slapen door een enkele slag in de nek toen zij en haar ouders op 10 maart 1919 werden aangevallen. 

 10) Steve Boca, een kruidenier, werd op 10 augustus 1919 tijdens zijn slaap in zijn kamer aangevallen door een met een bijl zwaaiende indringer. Boca werd 's nachts wakker en zag een donkere figuur boven zijn bed opdoemen. Nadat hij weer bij bewustzijn was gekomen, rende Boca de straat op om de indringer te onderzoeken en ontdekte dat zijn hoofd was opengesneden. De kruidenier rende naar het huis van zijn buurman, Frank Genusa, waar hij het bewustzijn verloor en in elkaar zakte. Er was niets uit het huis weggenomen, maar toch was er weer een bordje op de achterdeur van het huis weggebeiteld. Boca herstelde van zijn verwondingen, maar kon zich geen details van het trauma herinneren. Deze aanval vond plaats nadat de beruchte brief van Axeman verscheen 

11) Sarah Laumann werd in de nacht van 3 september 1919 aangevallen. Buren kwamen de jonge vrouw, die alleen woonde, opzoeken en vielen het huis binnen toen Laumann niet antwoordde. Zij vonden de 19-jarige vrouw bewusteloos op haar bed, met een ernstig hoofdletsel en zonder tanden. De indringer was de flat binnengekomen door een open raam en viel de vrouw aan met een stomp voorwerp. Een bebloede bijl werd gevonden op het gazon van het gebouw. Laumann herstelde van haar verwondingen, maar kon zich geen details van de aanval herinneren. 

 12) Mike Pepitone werd in de nacht van 27 oktober 1919 aangevallen. Zijn vrouw werd gewekt door lawaai en kwam aan de deur van zijn slaapkamer net toen een grote man met een bijl het plaats delict ontvluchtte. Mike Pepitone was in het hoofd geschoten en zat onder zijn eigen bloed. Bloedspatten bedekten het grootste deel van de kamer, inclusief een schilderij van de Maagd Maria. Mevrouw Pepitone, een moeder van zes kinderen, kon de kenmerken van de moordenaar niet beschrijven. Pepitone's moord was de laatste in een reeks van verdachte bijlaanvallen door mannen,